Alice Miller legt in heldere, integere taal bloot hoe een kind zichzelf kan kwijtraken, niet door spektakel of zichtbaar trauma, maar juist door het ontbreken van iets: emotionele wederkerigheid. Het spiegelen van gevoelens door ouders. Het gezien worden in je innerlijke wereld, precies zoals die is. Haar stelling is helder: zonder die spiegeling raakt een kind vervreemd van zichzelf. En deze vervreemding kan, soms decennia later, leiden tot depressie, verslaving, perfectionisme of een vorm van grootheidswaan – als beschermingsmechanismen tegen een diep weggestopt verdriet.

Het boek nodigt uit om opnieuw te kijken naar je jeugd, niet met de ogen van nostalgie of schuld, maar met compassievolle nieuwsgierigheid. Niet om te blijven hangen in het verleden, maar om het innerlijk kind – dat zich misschien stil heeft gehouden uit angst om afgewezen te worden – eindelijk een stem te geven. Alice Miller laat zien hoe deze beweging naar binnen essentieel is voor heelwording.

Wat Het drama van het begaafde kind zo bijzonder maakt, is dat het niet slechts theoretiseert. Het biedt taal voor iets wat vaak stil is gebleven. Het geeft woorden aan dat wat je misschien allang voelde, maar nooit durfde te denken. Dat je als kind verantwoordelijk werd voor de emotionele huishouding van je ouders. Dat je jezelf al vroeg leerde aanpassen, presteren, zorgen, voelen wat de ander nodig heeft – en in deze beweging tegelijk je eigen binnenwereld verliet. Je ware zelf achterlatend.

Voor ons bij Retraite de Logt sluit het werk van Alice Miller naadloos aan bij onze visie: dat heling ontstaat door middel van doorvoelen. Door het lichaam opnieuw te leren bewonen, door oude angsten en andere negatieve emoties toe te laten zonder erin te verdwijnen. Door jezelf toe te eigenen wat van jou is – je pijn, je kracht, je gevoeligheid – durven voelen wat ooit te groot was om te dragen, het toelaten van de waarheid. “Ja, zo is het geweest, dit is mijn waarheid. En ik ben nu hier.”

Wanneer we het kind in onszelf mogen verkennen en erkennen zonder te minimaliseren of te rationaliseren wat het heeft meegemaakt, ontstaat heel wording. Als de woede, het verdriet en het gemis gevoeld mogen worden door onszelf. Geen ‘fix’ maar een ontmoeting, op dat kruispunt ontstaat ruimte. Ruimte om op een nieuwe manier in beweging te komen.